Categories
News Op-ed

Η γερμανική επανάσταση του 1918

Αυγή της Κυριακής, 11/11/18

Στις αρχές του 20ου αιώνα, η Γερμανία ήταν η πιο βιομηχανικά αναπτυγμένη χώρα στη δυτική Ευρώπη και, ταυτόχρονα, μια από τις πιο δημοκρατικά υπανάπτυκτες. Αντίθετα με το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, η Γερμανία δεν ολοκλήρωσε ποτέ την αστική επανάσταση του 1848: δεν είχε επεκτείνει το δικαίωμα ψήφου σε όλο τον (αντρικό) πληθυσμό, διακατεχόταν από τοπικισμούς και φεουδαρχικές φατρίες, και κυβερνιόταν από τη μιλιταριστική αριστοκρατία των Γιούνκερ. Αυτή ήταν, σε μεγάλο βαθμό, η κληρονομιά του Bismarck, ο οποίος κατέστρεψε τον γερμανικό φιλελευθερισμό, στρέφοντας την πολιτική έκφραση του γερμανικού αστισμού προς τον μιλιταρισμό. Έτσι το γερμανικό εργατικό κίνημα επωμίστηκε το βάρος δύο επαναστάσεων: την ολοκλήρωση μιας ανολοκλήρωτης αστικής επανάστασης και την εκκίνηση μιας καθολικής εκδημοκράτισης της κοινωνίας, δηλαδή τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Παρά τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος, το γερμανικό εργατικό κίνημα ήταν το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο στον κόσμο. Κύριο όχημα της οργάνωσής του ήταν το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) και κύρια πολιτική του πλατφόρμα το πρόγραμμα της Ερφούρτης του 1891. Ο ερφουρτισμός—εφεύρεση του μαθητή του Engels, Karl Kautsky—πρέσβευε απλή αναλογική, διετή κοινοβούλια, δημοκρατική εκλογή των δημόσιων υπαλλήλων, κοσμική και δωρεάν παιδεία, δημιουργία λαϊκής πολιτοφυλακής και πενθήμερο οκτάωρο. Τον Απρίλη του 1917, ενδοκομματικές διαφωνίες για τη συνέχιση του πολέμου οδήγησαν το SPD σε διάσπαση, δημιουργώντας το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD). Μέτα τον Οκτώβρη του 1917, η αριστερή πτέρυγα του USPD—απαρτιζόμενη από τους Σπαρτακιστές και τους επαναστάτες συνδικαλιστές (Revolutionären Obleute)—άρχισε να προσανατολίζεται προς επανάσταση στο ρώσικο μοντέλο.

Categories
News Op-ed

Οι επαναστάσεις στην κεντρική Ευρώπη, 100 χρόνια μετά

The Books’ Journal, 13/11/2018

Η λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Νοέμβρη του 1918, ανάγγειλε την κατάρρευση δύο προμαχώνων της φεουδαρχίας: της δυναστείας των Hohenzollern στη Γερμανία και των Habsburg στην Αυστροουγγαρία. Έτσι, η νίκη της Entente ήταν ταυτόχρονα νίκη της δυτικής αστικής τάξης απέναντι στον φεουδαρχικό μιλιταρισμό της κεντρικής Ευρώπης. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο Otto Bauer, ο πρώτος παγκόσμιος ήταν ‘η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή αστική επανάσταση στην ιστορία.’ Η συνακόλουθη αδυναμία των αστών στην κεντρική Ευρώπη σήμαινε ότι η κατάκτηση της δημοκρατίας ήταν πλέον υπόθεση των λαών. Για την ακρίβεια, η αλλαγή επαναστατικής σκυτάλης—από την αστική στην εργατική τάξη—ευνοούσε την ενοποίηση δύο πολιτικών προγραμμάτων: της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή του κοινοβουλευτισμού και του κράτους δικαίου, και της οικονομικής δημοκρατίας, δηλαδή του σοσιαλισμού.

Οι λαϊκές επαναστάσεις του Νοέμβρη 1918 στην Αυστρία, τη Γερμανία και την Ουγγαρία, επιχείρησαν να ενοποιήσουν αυτά τα δύο προγράμματα με μια νέα στρατηγική οπτική. Μπορούμε να την αποκαλέσουμε συμβουλιακό ερφουρτισμό: ‘συμβουλιακό’ επειδή στηριζόταν στα νεότευκτα εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια· ‘ερφουρτισμό’ επειδή αντλούσε αρχές και πολιτική έμπνευση από το σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα της Ερφούρτης, γραμμένο από τον Karl Kautsky το 1891. Οι επαναστάσεις του Νοέμβρη, με άλλα λόγια, δεν ανακάλυψαν τη μορφή της σοσιαλιστικής εξουσίας, αλλά εμπλούτισαν το περιεχόμενό της με τον θεσμό των εργατικών συμβουλίων.

Categories
News

Cohen on Marx’s theory of history, 40 years on

Oct. 25-26, 2018

Goethe University, Frankfurt
Normative Orders Building, EG 01

This conference will revisit G.A. Cohen’s Karl Marx’s Theory of History: A Defence (KMTH) on the occasion of the 40th year since its publication. It is organized by Prof. Darrel Moellendorf (Frankfurt) and Prof. Nicholas Vrousalis (Leiden) and hosted and supported by the Excellence Cluster Normative Orders at Goethe University Frankfurt.

Confirmed speakers:

Erica Benner (Yale)
Chris Bertram (Bristol)
John Filling (Cambridge)
Rainer Forst (Frankfurt)
A.J. Julius (UCLA)
Anabelle Lever (Sciences Po)
Darrel Moellendorf (Frankfurt)
John Roemer (Yale)
Philippe van Parijs (Louvain)
Roberto Veneziani (Queen Mary)
Nicholas Vrousalis (Leiden)
Jonathan Wolff (Oxford)

For conference attendance registration is required. Please contact Ellen Nieβ to register: ellen.niess[at]normativeorders.net.

Programme

October 25, 2018

9.00 – 10.00 Philippe Van Parijs, ‘All Souls College Oxford, Michaelmas Term 1978’
10.15 – 11.15 Chris Bertram, ‘Cohen on growth, rationality, and capitalism’
11.30 – 12.30 Erica Benner

12.30 – 14.00 Lunch

14.00 – 15.00 Roberto Veneziani
15.15 – 16.15 John Roemer, ‘How can the socialist economy be decentralized, if not relying upon greed and fear?’
16.30 – 17.30 Annabelle Lever

18.30 – Buffet dinner—for all participants (5th floor)

October 26, 2018

9.00 – 10.00 Darrel Moellendorf, ‘Hope and the Development Thesis’
10.15 – 11.15 John Filling, ‘Cohen, Elster, and Methodological Individualism’
11.30 – 12.30 AJ Julius

12.30 – 14.00 Lunch

14.00 – 15.00 Nicholas Vrousalis, ‘Cohen’s critical theory’
15.15 – 16.15 Jonathan Wolff, ‘Cohen on functional prediction’
16.30 – 17.30 Panel discussion with Rainer Forst, Darrel Moellendorf, Nicholas Vrousalis

17:30 Reception—for all participants (Ground floor)
19.30 Dinner (speakers only)

Categories
News Op-ed

Ο Τσακυράκης και η ελευθερία της έκφρασης

Αυγή, 24/7/18

Πριν πέντε χρόνια είχαμε μια διαφωνία με τον Σταύρο Τσακυράκη, στο πλαίσιο των Απόψεων του Βήματος. Η διαφωνία αφορούσε την ελευθερία της έκφρασης και, πιο συγκεκριμένα, την προστασία της μισαλλόδοξης έκφρασης. Το βασικό ζήτημα ήταν αν ο νόμος πρέπει να προστατεύει την έκφραση του φασίστα.

Ο Τσακυράκης υποστήριζε ότι ο νομικός περιορισμός ή η απαγόρευση του μισαλλόδοξου λόγου δικαιολογούνται αν και μόνο αν ‘στοιχειοθετείται άμεσος και επικείμενος κίνδυνος επέλευσης κάποιου κακού’. Άρα ο μισαλλόδοξος λόγος πρέπει, σε πολλές περιπτώσεις, να προστατεύεται. Εγώ υποστήριζα ότι αυτή η αρχή είναι ασαφής και ότι ο νόμος μπορεί δικαιολογημένα να περιορίσει τον μισαλλόδοξο λόγο όταν ο λόγος αυτός περιορίζει την ελευθερία του λόγου τρίτων.

Δυστυχώς, σε εκείνη μας τη συζήτηση επικεντρώθηκα αποκλειστικά στα σημεία της διαφωνίας μου με τον Τσακυράκη. Λέω ‘δυστυχώς’ επειδή ήλπιζα ότι κάποια μέρα θα μου δινόταν η ευκαιρία να του πω ότι συμφωνώ με τα επιχειρήματά του υπέρ της απολυτότητας της προστασίας της έκφρασης, ότι θαυμάζω τη συνεισφορά του στην ελληνική συζήτηση για τα δικαιώματα και ότι έμαθα πολλά από το δοκίμιό του Θρησκεία κατά Τέχνης (Πόλις, 2005). Τίποτα από αυτά δεν είναι πλέον εφικτό. Οπότε θα αρκεστώ σε μια φανταστική συζήτηση με έναν σημαντικό Έλληνα φιλόσοφο του δικαίου που εκτιμούσα, αλλά ποτέ δεν γνώρισα.

Categories
News Op-ed

A 35-hour working week?

My contribution here, courtesy of TwelveStars.

Categories
News Vidi project

Inequality against Freedom project

In June 2018 I was awarded a Vidi grant by the Netherlands Organization for Scientific Research (NWO), worth €800,000. The project, entitled “Inequality against Freedom: Economic Power, Markets and Workplace”, will study the relationship between economic inequality, individual freedom, and the labour market.

A preliminary project description can be found here; the official project website can be found here.

Open positions, including PhD fellowships, will be advertised in 2019.

Categories
Op-ed

Τι είναι ο αναλυτικός μαρξισμός;

Κρίση, 2018/1

Περίληψη

Οι μαρξιστές πιστεύουν ότι η κατανόηση της ανθρώπινης κοινωνίας προϋποθέτει μια κατανόηση του τρόπου παραγωγής του υλικού πλεονάσματος και των δομών ελέγχου πάνω σε αυτό το πλεόνασμα. Αυτές οι πεποιθήσεις αποτελούν κομμάτι του «σκληρού πυρήνα» του μαρξιστικού ερευνητικού προγράμματος. Ο σκληρός πυρήνας προστατεύεται από ένα σύνολο βοηθητικών υποθέσεων που συγκροτούν αυτό που ο Lakatos (1978) ονομάζει «ζώνη προστασίας» ενός επιστημονικού ερευνητικού προγράμματος. Η ζώνη προστασίας είναι ένα σύνολο υποθέσεων που προστατεύουν τον σκληρό πυρήνα. Τα τελευταία 150 χρόνια, οι μαρξιστές έχουν οικοδομήσει μέσα στη ζώνη προστασίας οικονομικές θεωρίες, θεωρίες της ιστορίας, θεωρίες εκμετάλλευσης και ένα είδος φιλοσοφικής ανθρωπολογίας. Ο αναλυτικός μαρξισμός είναι μια μεθοδολογική προσέγγιση μέσα στη ζώνη προστασίας, που μπορεί να θεωρηθεί ως εκτεταμένη άσκηση νοικοκυρέματος της μαρξιστικής θεωρίας. Η προσέγγιση συνίσταται στην κριτική και αντικατάσταση της όποιας παρωχημένης, περιττής ή εκφυλισμένης επίπλωσης της μαρξιστικής παράδοσης με έννοιες, μεθόδους και βοηθητικές υποθέσεις από την αναλυτική φιλοσοφία και τις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες.

Οι τρεις πιο σημαντικές πτυχές του αναλυτικού μαρξισμού είναι (1) η αναλυτική ανάγνωση της μαρξικής θεωρίας της ιστορίας, δηλαδή του ιστορικού υλισμού, (2) η αναλυτική ανάγνωση της μαρξικής φιλοσοφικής ανθρωπολογίας, βασισμένη σε μια πολιτική θεωρία ελευθερίας, και (3) η αναλυτική αναθεώρηση της θεωρίας της εκμετάλλευσης, η οποία παράγει μια σειρά από νέες υποθέσεις στην κοινωνιολογία των τάξεων.

Categories
News

Call for papers: The political philosophy of Rosa Luxemburg

Call for Papers

The political philosophy of Rosa Luxemburg
A critical assessment

Humboldt-Universität zu Berlin, 10th-11th of January 2019

Conference organizers: Christian Neuhäuser (TU Dortmund University), Gabriel Wollner (Humboldt-Universität zu Berlin), Lea Ypi (London School of Economics), Nicholas Vrousalis (Universiteit Leiden), Robin Celikates (Universiteit van Amsterdam).

Rosa Luxemburg is well known for her political activism in the revolutionary movements in Poland, Russia and Germany, and as a leading Marxist member of the Social Democratic Party of Germany. She is also well known for her economic work on capital accumulation. But although she formulated important arguments in political economy, the theory of revolution, and council democracy her contributions to political philosophy are less than fully appreciated in the contemporary academic community. Marking the hundredth anniversary of Luxemburg’s murder in January 1919, this conference turns towards her political philosophy and discusses her philosophical arguments at the intersection with more strategic, historical, and sociological considerations. We invite paper proposals for papers on, but not limited to, the following topics:

1. Socialist liberty: More strongly than other contemporary socialists, Luxemburg emphasizes the importance of freedom of thought and speech. Arguably she defends a position one could call liberal socialism. How would such a Luxemburgian liberal socialism look like and how defensible is it?

2. The poverty of reformism: Luxemburg opposes the idea that socialism can be achieved by gradual reforms. What are her reasons for opposing reformism? What currency do those reasons have in contemporary capitalist societies?

3. The future of revolution: According to Luxemburg revolution is not an automatism. It will also not be brought forward by socialist parties acting as a vanguard. Instead the workers have to emancipate themselves, learning from their mistakes and acting in a way that combines spontaneity and organization. How does Luxemburg justify these claims? Are her considerations applicable to contemporary circumstances?

4. Council democracy: According to Luxemburg, councils provide the proper organizational form of post-revolutionary society and its politics. How does she conceptualize participation, representation and delegation within this system and how could it operate in a large and complex society? In which ways is this model still desirable and applicable today?

5. Capital accumulation and imperialism: Luxemburg thought that capital accumulation leads to growth that cannot be accommodated by domestic consumption. Instead new markets need to be opened up by imperialistic force and colonial rule. Is this a convincing description of what happened and maybe is happening at the moment?

6. The relation between economic and political struggles: Luxemburg engages with the topic of strikes, trade union organisations and their relation to political organisation. She criticises the short-termism of trade union bureaucrats and suggests that strikes are only effective when combined with a long-term project of political emancipation. How do her arguments adapt to contemporary circumstances? Are they still plausible?

7. The relation between national and international emancipation: Luxemburg was notoriously critical of projects of ‘socialism in one country’. Her critique of social democratic parties rooted in national projects of emancipation sounds as relevant today as it did when she first elaborated it. What are the virtues and limitations of her account? What is its potential for thinking about a new International Left in the 21st century?

We invite papers discussing philosophical questions within or close to the described topics or any other area of the political theory and philosophy of Rosa Luxemburg.

Please submit an anonymized 300 – 500 word abstract suitable for blind review by July 1st to:

rosa@post.tu-dortmund.de

Categories
News Op-ed

Revolution, State, Workers’ Control: Besançenot, Miéville, and Medhurst on October

Forthcoming in Capital & Class

The iconography of the Russian Revolution is curious business. The iconographer must evince gloom for the Revolution’s historical predecessor, Tsarism, then awe at its conditions of birth, the revolutions of 1905 and February 1917, followed by adulation for its first steps, the Council of People’s Commissars, followed by odium at its murder in the hands of Stalinism. Generations of Leninist historians have incessantly plastered this macabre altarpiece with ink, layer after layer, typically drawing inspiration from Isaac Deutscher’s revered triptych of the life of Trotsky. Three recent histories of the Revolution, all by non-professional historians, propose to dispense with these revolutionary pieties.

The first book, entitled Que faire de 1917?, is by Olivier Besançenot, the uniquely recognizable face of the French anti-capitalist Left. The second, October, is by China Miéville, a well-known science-fiction writer. And the third, No less than mystic, is by John Medhurst, writer and activist.

Full text here.

Categories
News Op-ed

O Οκτώβρης του Miéville

The Books’ Journal, 23/1/2018

Ο Οκτώβρης του China Miéville είναι ένα συναρπαστικό χρονικό της τρίτης ρωσικής επανάστασης, δηλαδή της εξέγερσης του Οκτώβρη 1917. Αντίθετα με την πρόσφατη ιστοριογραφία της επανάστασης, η πρόζα του Miéville έχει την ίδια εκρηκτική ζωντάνια με το αντικείμενό της: ‘Το έτος 1917 ήταν ένα έπος, μια αλληλουχία από περιπέτειες, ελπίδες, προδοσίες, απίθανες συμπτώσεις, πολέμους και ίντριγκες· από γενναιότητα και ανοησία, φάρσα, τόλμη, τραγωδία· από εφήμερες φιλοδοξίες και αλλαγές, από φώτα εκτυφλωτικά και ατσάλι και σκιές· από τρένα και σιδηροτροχιές.’ (Miéville 2017α, 14) Ο Miéville πιστεύει ότι όσοι ταξίδεψαν σε αυτές τις σιδηροτροχιές είδαν μια χαραυγή, της ‘λευτεριάς το αμυδρό το φως’. Πολύ σύντομα, ωστόσο, αυτή η χαραυγή ‘γίνεται τελικά σούρουπο’ (Miéville 2017α, 495). Θα επικεντρωθώ σε τρία ζητήματα: τη σχέση του Οκτώβρη με την επανάσταση, με το σοβιετικό κράτος και με τον εργατικό έλεγχο.